Μήνυμα από τον ετοιμοθάνατο αποποιητή στην γερουσία

Δεν ξέρω πως ν'αρχίσω, πως να το πω δίχως να πληγώσω.
Μου μάθατε τα λόγια μου να τα μετρώ,
να δείχνω σεβασμό στους μεγαλυτέρους μου,
να μην αντιμιλάω, υπάκουος κι ευπειθής πάντοτε νά'μαι.

Και πάλι συγχωρέστε με, μα δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το πω
πως σκλάβοι γινήκατε και φοβισμένοι.
Εσείς που για ήρωες μας μιλούσατε, στην ηρωϊκότητα των μύθων που σας πότισαν έρεισμα βρήκατε
και φοβηθήκατε ήρωες οι ίδιοι να γενείτε.

Κι εσείς που για κακουχίες όλο μιλούσατε και φτώχεια
τώρα τρέμετε και προτιμάτε τα παιδιά σας, ακόμη και τον πλανήτη τον ίδιο να θυσιάσετε
μη και σας λείψουν τα χημικά που μάθατε να ποτίζετε τα κορμιά σας και να τα λέτε φάρμακα,
μη και δεν έχετε καύσιμα να σύρετε τα σαπισμένα σας σκηνώματα πάνω στα σιδερένια κουτιά σας
σύμβολα της απαστράπτουσας οκνηρίας σας
σύμβολα της ύβρης σας προς την ανθρώπινη φύση.
Γι'αυτό και προτιμάτε σκλάβοι να μείνετε,
από εγωισμό και φόβο.

Λίγη αναίδεια μπορείτε να μου την συγχωρήσετε,
δεν έχω πρόθεση εξάλλου να γίνω ασεβής,
Δεν θα μου ταίριαζε άλλωστε,
αφού μεγάλωσα κι εγώ και η γενιά μου ολάκερη
χωρίς να μας λείψει τίποτε,
και τα παιδιά του σήμερα φύτρωσαν θαρρώ, δεν ανατράφηκαν,
αναιδή, ανυπάκουα, οκνηρά και απαιτητικά.
Μα πώς; Αφού τα είχαν όλα!
Και την τηλεόρασή τους,
και τα αυτοκίνητά τους, και τα ρούχα τους
με τις μάρκες τις πιο γνωστές επάνω!
Μα τους προσφέρατε τα πάντα! Και σχολειά, και φροντιστήρια απ'το πρωί μέχρι το βράδυ,
κι ένα μεγάλο άδειο, αποστειρωμένο, ιδιόκτητο σπίτι με κλειδαριές ασφαλείας να γυρνάνε το μεσημέρι από το σχολείο
και φούρνο μικροκυμάτων για να ζεσταίνουν το παγωμένο γεύμα τους,
κατεψυγμένο, και κινητό τηλέφωνο για να παραγγέλνουν απ'το ταχυφαγείο
ή και πότε πότε για να επικοινωνούμε και να ξέρουμε πως είναι ζωντανά
και πως το κορμί τους ακόμη αναπνέει.

Αυτά όμως με τι αχαριστία σας αντιμετωπίζουν!
Κι εσείς που με όλες σας τις δυνάμεις στηρίξατε έναν κόσμο
που να καταναλώνουν και δάνεια να παίρνουν όλοι θα μπορούν,
έναν κόσμο όμορφο που σκλάβοι μισθωτοί
και βίδες χρήσιμες μιας μηχανής μεγάλης
όλοι μπορούν να ονειρευτούν ότι κάποια μέρα θα γενούν,
τώρα αντιμέτωποι βρίσκεστε με την αχαριστία.
Κι εμείς ανεπίδεκτοι κι απελέκητοι μένουμε ακόμα.

Συγχωρέστε μας που την μανία σας για κέρδος κι επιτυχία με αντίτιμο της φύσης την καταστροφή δεν συμμεριστήκαμε,
που φωτιές ονειρευόμαστε να καίνε τους ναούς σας και τα αγάλματά σας (κάποιοι τα λένε ακόμα τράπεζες και πολυκαταστήματα)
Εμείς οι άπλυτοι τεμπέληδες που προτιμάμε να φυτεύουμε,
να χασκογελάμε και με την τέχνη να κάνουμε έρωτα,
κι ούτε λόγο για καριέρα, λεφτά κι επιτυχία.
Μα πώς θα πάει μπροστά έτσι η κοινωνία;
Πως θα επέλθει η ανάπτυξις;

Εσείς το ξέρω, κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε.
Και τώρα πάλι, ό,τι καλύτερο μπορείτε κάνετε
διότι δεν γίνεται να αφήσετε τα χαλινάρια
αφού ξέρετε καλύτερα, σας έχει διδάξει η εμπειρία της ζωής,
και πάτε πάλι να μας σώσετε·
πάλι για το καλό μας μάς λέτε να σιωπήσουμε,
να κάνουμε λιγάκι υπομονή, ως που να μπορέσετε πάλι
να αρχίσετε να παράγετε, να κάνετε καριέρες
και σωτήρες καινούριους να μας φέρετε.
Μας θέλετε άγληνους κι άλαλους,
όχι αγνώμονες και αχρείους όπως από λάθος ξεφύτρωσε
η πιο τυχερή γενιά που γνώρισε η ανθρωπότητα,
η γενιά που τά'χε όλα,
όπως με στόμφο μας λέει χρόνια τώρα η δική σας η γενιά
αποτελούμενη από σώφρονες, εργατικούς, φιλήσυχους ανθρώπους
-θά'ταν ασεβές, αυτό είναι βέβαιο, να πει κανείς "πειθήνιους", "δουλοπρεπείς" και "φοβισμένους"-.
ΝΓ

Ode to Spring / Oda a la primavera

Ode to Spring / Pablo Neruda

Spring,

fearsome,

rose,

crazed,

you will arrive,

you do arrive

imperceptible,

just a quiver of wings,

a kiss of mist and jasmine,

the hat knows,

the horses,

the wind brings a green letter

for the trees to read

and the leaves begin to see

with one eye,

to see the world anew,

they are convinced,

everything is ready,

the old supreme sun,

the talking water,

everything,

and then all the skirts

of foliage come out,

the emerald,

crazed spring,

fetterless light,

green mare,

everything multiplies,

everything searches

palpating

a material

that echoes its shape,

the seed moves

its small sacred feet,

the man

encircles

the love of his lover,

and the earth is filled

with freshness,

of petals that drop

like flour,

the earth shines

recently painted

manifesting

her redolence

in her wounds,

the kisses of the carnations' lips,

and the scarlet tide of the rose.

By now, this is all well!

Now,

spring,

tell me,

are you of any use,

who are you good for?

Tell me if you paid a visit to

the one forgotten

in his cave,

if the poor lawyer

saw the petals blooming

in his office

over the dirty carpet,

if the miner

in the mines of my homeland

did not only know

the black spring of coal

or just the wind, poisoned

with sulfur!

Spring,

lass,

I was waiting for you!

Take this broom and sweep

the world!

Clean with this rag,

the borders,

blow

the roofs of humans,

scrape

the amassed

gold

and redistribute

the hidden

possessions,

help me

when

finally

the man

is free

of misery,

dust,

rags,

doubts,

sores,

pains,

when

with your transforming hands of fairy

and the hands of the people,

when on the earth

fire and love

touch your dancing

feet of mother of pearl,

when

you, spring,

enter in all the dwellings

of humans,

I will love you without sin,

inordinate dahlia,

crazy acacia,

lover,

with you, with your aroma,

with your abundance, without remorses,

with your naked blistering snow,

with your most rushing springs,

without discarding the happiness

of other humans,

with the mysterious honey

of the diurnal bees

without the blacks having to live

away from the whites,

onwards,

we will work together

into the future and pure

fruitful flora.

Translation N.Gryspolakis

Oda a la primavera

Primavera
temible,
rosa
loca,
llegarás,
llegas
imperceptible,
apenas
un temblor de ala, un beso
de niebla con jazmines,
el sombrero
lo sabe,
los caballos,
el viento
trae una carta verde
que los árboles leen
y comienzan
las hojas
a mirar con un ojo,
a ver de nuevo el mundo,
se convencen,
todo está preparado,
el viejo sol supremo,
el agua que habla,
todo,
y entonces
salen todas las faldas
del follaje,
la esmeraldina,
loca
primavera,
luz desencadenada,
yegua verde,
todo
se multiplica,
todo
busca
palpando
una materia
que repita su forma,
el germen mueve
pequeños pies sagrados,
el hombre
ciñe
el amor de su amada,
y la tierra se llena
de frescura,
de pétalos que caen
como harina,
la tierra
brilla recién pintada
mostrando
su fragancia
en sus heridas,
los besos de los labios de claveles,
y la marea escarlata de la rosa.
Ya está bueno!

Ahora,
primavera,
dime para qué sirves
y a quién sirves.
Dime si el olvidado
en su caverna
recibió tu visita,
si el abogado pobre
en su oficina
vio florecer tus pétalos
sobre la sucia alfombra,
si el minero
de las minas de mi patria
no conoció
más que la primavera negra
del carbón
o el viento envenenado
del azufre!

Primavera,
muchacha,
te esperaba!
Toma esta escoba y barre
el mundo!
Limpia
con este trapo,
las fronteras,
sopla
los techos de los hombres,
escarba
el oro
acumulado
y reparte
los bienes
escondidos,
ayúdame
cuando
ya
el
hombre
esté libre
de miseria,
polvo,
harapos,
deudas,
llagas,
dolores,
cuando
con tus transformadoras manos de hada
y las manos del pueblo,
cuando sobre la tierra
el fuego y el amor
toque tus bailaries
pies de nácar,
cuando
tu, primavera,
entres
a todas
las casas de los hombres,
te amaré sin pecado,
desordenada dalia,
acacia loca,
amada,
contigo, con tu aroma,
con tu abundancia, sin remordimiento,
cn tu desnuda nieve
abrasadora,
con tus más desbocados manantiales,
sin descartar la dicha
de otros hombres,
con la miel misteriosa
de las abejas diurnas,
sin que los negros tengan
que vivir apartados
de los blancos,
adelante,
trabajaremos juntos
en la futura y pura
fecundidad flora.

Do not fall in love - No te enamores. Martha Rivera Garrido

Do not fall in love with a woman that reads, a woman that feels a lot, a woman that writes...

Do not fall in love with a cultured, wizard, raving, wild woman. Do not fall in love with a woman that thinks, that knows what she knows and knows how to fly; a woman sure of herself.

Do not fall in love with a woman that laughs or cries while making love, that knows how to convert her flesh into spirit; and even more, do not fall in love with a woman that loves poetry (those are the most dangerous), or one that is contemplating on a painting for half an hour and one that does not know how to live without the music.

Do not fall in love with a woman that finds interest in politics and that rebels and that feels horror when facing injustice. A woman that cannot stand watching television, nor with a woman that is beautiful independently of the features of her face or her body.

Do not fall in love with an intense, playful, lucid and irreverent woman. Do not desire to fall in love with a woman like this; because when you fall in love with such a woman whether she stays with you or not, whether she loves you or not, from her, from a woman like that, one never returns.

Martha Rivera Garrido, poeta dominicana.
Translation NG

"No te enamores de una mujer que lee, de una mujer que siente demasiado, de una mujer que escribe...

No te enamores de una mujer culta, maga, delirante, loca. No te enamores de una mujer que piensa, que sabe lo que sabe y además sabe volar; una mujer segura de sí misma.

No te enamores de una mujer que se ríe o llora haciendo el amor, que sabe convertir en espíritu su carne; y mucho menos de una que ame la poesía (esas son las más peligrosas), o que se quede media hora contemplando una pintura y no sepa vivir sin la música.

No te enamores de una mujer a la que le interese la política y que sea rebelde y sienta un inmenso horror por las injusticias. Una que no le guste para nada ver televisión. Ni de una mujer que es bella sin importar las características de su cara y de su cuerpo.

No te enamores de una mujer intensa, lúdica, lúcida e irreverente. No quieras enamorarte de una mujer así. Porque cuando te enamoras de una mujer como esa, se quede ella contigo o no, te ame ella o no, de ella, de una mujer así, jamás se regresa..."